Claude Hay is afkomstig uit de omgeving van de Blue Mountains, een gebergte in Nieuw-Zuid–Wales, op minder dan 100 km ten Westen van Sidney in Australië. Deze soloartiest en indie muzikant is een multi-instrumentalist die slide gitaar, banjo, bas en drums mengt; om muziek te creëren, die het beste uit de stompende traditionele blues muziek, hard rock en funk oproept. Claude is ook een op en top ‘Do-It-Yourself’ muzikant die er in slaagt, solo, d.m.v. looping technieken een ‘live-bandgevoel’ te creëren, zonder band. Op deze manier heeft deze artiest een wereldwijd publiek kunnen aantrekken en drie award winnende albums kunnen uitbrengen. Alle instrumenten zijn van eigen makelij. Je hebt ‘Betty’ zijn twee-halzen gitaar (erg populair in de jaren ’70 door Jimmy Page van de “Yardbirds” en later “Led Zeppelin”), die hij uit een houten keukenwerkblad maakte en je hebt ook zijn nieuwe ‘Stella’: een ‘sigaren box’ gitaar, die hij met een gerecupereerde blikken doos van zes dollar uit de keuken maakte. Ook zijn tour bus, vertelde hij ons tijdens een babbel, heeft hijzelf gepimpt. Claude Hay heeft al drie studio albums uitgebracht. Voor zijn derde studioalbum, “I Love Hate You” zijn de opnamen en overdubs gedaan in zijn thuisstudio ‘Deathstar’ in Australië en in Memphis, USA.

Voor de blues liefhebbers die uitgebreider wilden kennis maken met deze one-man band, was o.a. zijn optreden tijdens ons eigen Rootsfest op zaterdag 26 april en op vrijdag 2 mei tijdens het Moulin Blues 2014 festival in Ospel, NL, de gelegenheid om kennis te maken met deze muzikant van Down Under. Tijdens ons Rootsfest was er geen tijd om onze vriend te interviewen, daarom grepen we wel de kans om met Claude Hay en Ryan Van Gennip in Ospel te praten en hun enkele vragen te stellen.

Claude Hay, laten we terug gaan naar het begin. Wij van de muziek website www.rootstime.be, wij kunnen zeggen dat we Claude Hay al vrij vroeg ontdekt hebben en in België gelanceerd hebben. Je woont kort bij Sidney. Hoe begon je muzikale carrière? Kom je uit een muzikale familie?

(Rootstime / België?) Klopt… alles begon voor mij hier in België. (Het begin van mijn carrière?) Het begon voor mij centraal binnen mijn familie. Ik kom uit een muzikale familie. Mijn vader speelt gitaar en ik speel gitaar, omdat ik dat altijd al graag wou doen. Ik begon al vrij jong. Ik herinner me niet meer precies de leeftijd, maar wel het schooljaar. I zat toen in de derde graad. We waren toen met zijn vieren, die muziek speelden en we richtten toen een band op. Eén van ons (Archie) had een drumstel en ik zou de drummer worden, maar niemand wou gitaar spelen… Ik heb toen uiteindelijk de gitaar maar genomen, omdat de anderen geen gitaar wouden spelen.  

Waarom een one-man band? Is alleen optreden en alleen touren geen eenzaam leven, dat niet echt inspireert? Vanwaar deze keuze?

Omdat ik graag tegen mezelf praat. De conversaties zijn altijd geweldig! Even serieus… Ik zag in Sidney iemand alleen spelen, die enkel een gitaar en een loop paneel gebruikte. Wat hij deed was geweldig en ik wou dat ook zo doen. Ik kocht hetzelfde loop paneel en probeerde het zelf ook, maar dat was een ramp. Ik gooide het paneel van frustratie op mijn kamer tegen de grond en schopte het onder mijn bed. Daar lag het toen zeker een jaar. Later, toen ik een band speelde en toen we in Maleisië waren (we speelden er in ruil voor een curry en zoveel bier als we wilden…), ben ik daar aan het strand naar een groot festival met veel publiek geweest. Er was, zoals hier, een groot podium en er waren verschillende bands geprogrammeerd. De muzikanten die er gingen optreden, had ik als buren een week ervoor leren kennen en horen repeteren. Zij waren toen de headliners van het festival. Op het einde van hun optreden, werd ik op het podium gevraagd om (solo) te komen spelen, wat ik gedaan heb, maar… ik ging af als een gieter. Dit was mijn éérste solo, maar op dat ogenblik meteen ook een verschrikkelijke ervaring, die me ergens wel heel erg aansprak. Achteraf gezien, heb ik er toen veel plezier gehad!          

Claude je bent een op en top “do-it-yourself” muzikant. Je hebt een Betty en je hebt een Stella. Graag wat details.

Klopt, Betty en Stella, dat zijn mijn gitaren (en niet de Stella die jullie hier kennen). Ze zijn goedkoop en ik doe zulke dingen maken fantastisch graag. Het maken geeft je hetzelfde genot als iemand die schildert. Het zijn twee heel verschillende creaturen, ze hebben een geweldige body en klinken anders, maar ze verdienen het om er te zijn. Ik ben iemand die graag dingen maakt, die er uitzien zoals ik dat zou willen en die speciaal voor mij gemaakt zijn. Ik weet dat je niet alles kunt kopen, omdat ik jaren lang in een muziekwinkel gewerkt heb en gitaren verkocht heb.     

Als je optreedt, doe je veel technische dingen. Door sound tracks te loopen en dubbings creëer je een “life band gevoel”. Doe je dit al vanaf je eerste optredens zo?

Toen ik als muzikant begon had ik enkel een gitaar, één loop pill en een stomp box. Daar moest ik het toen mee doen. Toen ik startte was het vooral dingen uitproberen. Al snel daarna ben ik met bas snaren gaan experimenteren en heb ik me een snare drum aangeschaft en is alles rond me als het ware “uitgegroeid”…

Claude, je hebt al drie succesvolle albums uitgebracht. Het laatste album “I Love Hate You” is, zoals te zien is op de cover, een album met twee gezichten. Van de ene kant ben je een kleine anarchist die de dingen relativeert en van de andere kant ben je iemand die graag het etablissement tegen de schenen schopt. Is dit zo? Is dit vandaag de dag nog altijd noodzakelijk?

Op de hoes zie je inderdaad twee gezichten: liefde en haat. (Een kleine anarchist ?) Ongetwijfeld en… dit is zeker nog nodig, ook al leven we waarschijnlijk in een van de beste landen van de wereld. Het speelt geen rol waar je bent, er is altijd goed en slecht en deze verschillen zullen en moeten er blijven zijn. Soms is het goed dat je even in de miserie zit, dit geeft je de energie om er nadien weer tegen aan te gaan.   

Op hetzelfde album staat één cover: een Lennon-McCartney nummer (“Come Together”). Is dit de uitzondering op de regel? Of ben je zo’n grote “Beatles’” fan?

Ik doe slecht enkele covers (één of twee denk ik ?)… omdat ik niet goed ben in het coveren van songs. Meestal cover ik een nummer, omdat ik het op dat ogenblik niet zelf kan schrijven. (Deze “Beatles’” song ?) Omdat ik “Come Together” op de eerste plaats een geweldig mooie song vind, met vooral
een mooie melodie. Op zich is het helemaal geen geweldig lyrische song, maar het nummer geeft je door zijn grooves een geweldig goed gevoel, ook al draagt de tekst niet de grootste boodschap. Het is geen “Tambourine Man” song, maar je hoort wel heel veel roots invloeden.      

Claude toen je begon in 2009, was het als een one-man band. Nu treedt je op als trio [met John Howell en Ryan Van Gennip van “Chase The Sun”] als “The Gentle Enemies”. Ook hier weer die dualiteit! Wie zijn je nieuwe vrienden? Is dit een “side project” om je batterijen op te laden?

“The Gentle Enemies” (Claude Hay met John Howell & Ryan Van Gennip – die al vanaf het begin het interview mee volgt) is op zich meer een (Australisch) rock, dan een blues project. John en Ryan zijn in Australië bekende muzikanten en hebben al in verschillende bands meegespeeld. De voorbije jaren tourden ze samen veel en ze kennen elkaar goed. Ze wilden iets doen voor hun plezier, vandaar… en ik zelf kan nu ook eens iets anders doen. (“Side project ?) Niet echt, ik doe dit eerder om te herladen, om andere “vibes” uit te proberen. Dit is een deel van het vak.
(Ryan Van Gennip neemt over en vervolgt) Je moet altijd oppassen dat je niet verstrikt geraakt in je eigen dingen. In een band spelen geeft je de kans om dingen te doen, die je niet doet omdat je solo speelt. Soms is een sound box en solo net onvoldoende.    

Een van de tracks die je op de nieuwe single met de nieuwe band doet heet “Run”, is een protest song en gaat over de meest gehate politieker in Australië. Wat gaat er mis Down Under?

Het is een protest song omdat ik die politieker haat. Het gaat werkelijk verkeerd met die man, omdat hij veel verkeerde dingen in Australië doet. Het is een slechte man. Ik doe dit soort dingen niet iedere dag, maar dit nummer heb ik moeten schrijven.
(Ryan knikt enkele malen heel overtuigend en beaamt de reactie van Claude)

Claude Hay is vanavond niet alleen komen opdagen. Ook Ryan Van Gennip, de gitarist van de nieuwe band is komen aanzitten… We stelden aan Ryan ook enkele vragen.

Wat zit er achter “Chase The Sun”? Waarom deze naam?

In feite niets… Ik (Ryan Van Gennip - bas) ontmoette in 2006 Jan (Rynsaardt, zanger - gitarist ) en John (Howell - drums) en we namen een album op. Het album was bijna af, toen we ons realiseerden dat we (“shit”) nog een naam nodig hadden voor de band. Jan kwam met de naam en de rest vond dat het goed was.
(Waarom hier samen in Ospel ?) Ik wou al eerder naar Europa wou komen en vond, omdat ik wist dat Claude hier moest zijn, dit een goede gelegenheid. Er zijn hier goeie festivals en dit is, wat ik noem, “de volgende stap in ons nieuwe verhaal”. Vandaag niet, maar op andere plaatsen doen we dingen samen op het podium. (Claude Hay komt tussen met de opmerking: Ryan doet de promotie, verkoopt de albums… opnieuw uitbundig gelach!)  

Hoe omschrijf je de stijl van de band?

(Blues – Rock ?) Eerder rocky. De meeste dingen die ik doe zijn bluesy, rocky… namen er op plakken doe ik meestal niet, dat is niet mijn job. Het resultaat zit meestal verweven in meerdere stijlen. In muziek gebeuren dingen gewoon en worden er verhalen verteld. Wij houden van blues, rock, punk, jazz en nog vele andere dingen. Algemeen hou ik van luide zaken.  

Is spelen met andere muzikanten en in side projects belangrijk? Noodzakelijk?

Voor Claude misschien? Hij is weliswaar veel ouder… (uitbundig gelach van beiden en wat onverstaanbaar Australisch gewauwel…) Neen, even ernstig: we houden heel veel van elkaars muziek en wij spelen samen, omdat we heel veel gemeenschappelijk hebben.

Wij, Europeanen vergelijken ons muzikaal meestal met de Amerikanen. Zijn er verschillen tussen muziek in Australië en Europa?

In Australië worden er muzikaal in de laatste decennia, algemeen vele stijlen gemixt. Alles lijkt meer rock en harder, maar we kennen en hebben wel degelijk ook verschillende muziekstijlen als blues en jazz. C.W. Stoneking is o.a. een Australische blues singer-songwriter en banjospeler! We hebben niet het grote aantal, maar ik denk dat er heel veel overeenkomsten zijn met Europa. Ook in Australië zijn er vele (jaarlijks tussen de 500 – 600) en grote blues festivals (tot 150.000 mensen!) met hele grote namen (hij noemt Robert Plant, Mick Jagger, John Mayall, Buddy Guy…). We zijn blij dat we een warm, groot en gerieflijk land kunnen wonen. Wat ik als muzikant doe is wat een kok doet: ik neem hier en daar wat, voeg het samen en maak er iets heerlijks van. We voegen gewoon alles wat we in ons leven meemaken samen en maken er met onze muziek ons verhaal van. We vinden niets nieuws uit maar verwerken het met onze middelen op onze wijze.  

Wat leerde je over jezelf als muzikant?

Je probeert altijd het net iets beter te doen. Je zoekt ook altijd naar nieuwe dingen, een nieuw geluid… Je probeert het ook altijd wat aangenamer te maken voor je zelf. Muziek bezorgt je een geweldige tijd, een geweldig leven.

(Aan beiden:) Wat zijn je toekomstplannen?

Er zijn nog meer dingen die we willen ontdekken. (korte stilte)… Meer optredens, ook in Europa – overal in de wereld, zelfs in “Posodia” (indien het bestond)! Een andere doelstelling is een nieuw album.   

Eric Schuurmans

meer foto's